Karolina nade wszystko kochała zamsz. Nosiła zamszowy płaszcz, zamszowe koszule w kratę i zamszowe szpilki. Szpilki ze skóry, odziedziczone po babce, leżały nieruszane w szafie, razem z karabinem maszynowym marki Nike i mydłem Biały Jeleń. Dziewczyna budziła niemałą sensację w pierwszym roku pracy na Uniwersytecie Państwowym w Szanghaju.

Studenci i wykładowcy, wraz z okolicznymi mieszkańcami, byli co prawda przyzwyczajeni do barwnych postaci zza granicy, jednak nic nie mogło ich przygotować na przyjęcie Karoliny. Pół Indianka, pół eskimoska, posłanka na sejm trzeciej kadencji sejmu Rzeczpospolitej Polskiej, nosząca szpilki zamszowe i zamszowy płaszcz przyciągała spojrzenia, gdziekolwiek się nie pojawiła. Jej chód, sposób bycia i polityczna przeszłość budziły mieszankę zainteresowania z pewną dozą niepokoju, wszędzie gdzie się pojawiła, także i tu, na kontynencie azjatyckim.

Zamszowa przyszłość

Karolina dobrze wiedziała, czego chce od życia, wiedziała też jak to osiągnąć. Zamszowy świat był jej marzeniem i na jego stworzeniu postanowiła się skupić. Szpilki ze skóry, naturalną koleją rzeczy odeszły w zapomnienie tak jak wiele przedmiotów przed nimi. Wszystko, co nie zawierało zamszu, musiało odejść. Zanim jednak rozpoczęła realizację planu, który tak długo dojrzewał w jej głowie, musiała skupić się na pracy. Posada na uniwersytecie wymagała wielu wyrzeczeń, a pogodzenie pracy z własnym rozwojem naukowym nie było proste. Karolina poranki i popołudnia spędzała w budynku uczelni, wieczorami, zaś wracała do akademika, gdzie wynajmowała pokój i spędzała czas nad książkami.